ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ

O AΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ ΣΤΑ ΧΑΛΑΝΔΡΑ



ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ ΤΟΥ ΑΙΓΥΠΤΙΟΥ


    Σημαντική θέση και φήμη ανάμεσα στους μάρτυρες της Εκκλησίας σε όλη την Ορθοδοξία κατέχει ο ένδοξος Μεγαλομάρτυς Μηνάς. Οι βιογράφοι του Μεγαλομάρτυρος Μηνά μας δίνουν λίγα στοιχεία για την παιδική και νεανική του ηλικία. Γνωρίζουμε ότι  καταγόταν απὸ την Αίγυπτο και ότι γεννήθηκε στα μέσα περίπου του 3ου μ.Χ αιώνα από ειδωλολάτρες γονείς. Ως τόπος γέννησής του αναφέρεται το Νίκιον της Αιγύπτου, το οποίο συμπίπτει με το σημερινό Κάιρο. Όταν ενηλικιώθηκε, ο Μηνάς σταδιοδρόμησε στο ρωμαϊκό στρατό, κάτι που για την εποχή του ήταν πολὺ τιμητικό. Κατατάχθηκε στο ιππικό τάγμα των Ρουταλικών, κάτω από τις διαταγὲς κάποιου Αργυρίσκου. Το τάγμα αυτό είχε την έδρα του στο Κοτυάειο της Φρυγίας Σαλουταρίας, δηλαδή τη σημερινή Κιουτάχεια.

   Στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ ο αυτοκράτορας Μαξιμιανός, που ηγεμόνευε μαζί με τον Διοκλητιανό, διέταξε διωγμό εναντίον των Χριστιανών. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες διατάχθηκαν να συλλαμβάνουν και να τυραννούν τους χριστιανούς προσπαθώντας να τους κάνουν να αλλαξοπιστήσουν. Αυτή ήταν και η κρίσιμη στιγμή κατά την οποία ο Μηνάς κλήθηκε να πει «το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Η πίστη του στον Χριστό νίκησε την κοσμική «σύνεση» και λογική. Ο ταξίαρχος Φιρμηλιανός, στον οποίο ανήκε και η  μονάδα του Μηνά, πήρε εντολή να μεταφέρει τα στρατεύματά του στη Βερβερία της Βόρειας Αφρικής, με σκοπό να συλλαμβάνουν τους Χριστιανούς, να τους βασανίζουν για να επιστρέψουν στην ειδωλολατρία.

   Ο Μηνάς, μόλις πληροφορήθηκε το σκοπό της εκστρατείας, λιποτάκτησε. Πέταξε τη στρατιωτική του ζώνη, που ήταν το εξωτερικό γνώρισμα του στρατιώτη, και ανέβηκε στο βουνό, που βρισκόταν πιο πάνω από το Κοτυάειο. Εκεί ασκήτευε, προτιμώντας την συντροφιά των θηρίων της φύσης από την συντροφιά των ειδωλολατρών. Καθώς οι ειδήσεις που έφταναν στον τόπο της ασκήσεώς του, μιλούσαν για φοβερούς διωγμούς και βασανιστήρια Χριστιανών, τον έκαναν να πάρει την απόφαση να κατεβεί από το βουνό στην πόλη. Έτσι, σε ηλικία πενήντα περίπου ετών, κατέβηκε στην πόλη σε μέρα ειδωλολατρικού πανηγυριού. Ήταν μια καλή ευκαιρία για τον Μηνά να ομολογήσει την πίστη του στον Ένα και Μοναδικό Θεό. Στάθηκε στη μέση της συγκέντρωσης και φώναξε δυνατά: «Είναι καιρός πλέον, όλοι εσείς να μάθετε πως ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Ιησούς Χριστός. Όσο γι᾿ αυτά τα είδωλα που εσείς λατρεύετε, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ξύλα τυφλά, άλαλα και αναίσθητα». Όταν οι ειδωλολάτρες άκουσαν αυτά τα λόγια, άφησαν τους χορούς, τους αγώνες και τα παιχνίδια και συγκεντρώθηκαν γύρω του, για να δουν ποιος ήταν. Θαύμασαν πώς ένας απλοϊκός άνθρωπος τόλμησε να εκστομίσει αυτά τα τολμηρά λόγια μπροστά σε τόσο μεγάλο πλήθος. Συνελήφθη και σύρθηκε δερόμενος μπροστά στον Πύρρο, τον διοικητή της πόλεως. Εκεί, μιλώντας με θάρρος, αποκάλυψε το όνομα, την καταγωγή του, το στρατιωτικό του παρελθόν και, φυσικά, διεκήρυξε ξανά με τόλμη και αταλάντευτη επιμονή την πίστη του στο Χριστό. Οδηγήθηκε στη φυλακή και το πρωὶ της επομένης ημέρας, μετά το πέρας του ειδωλολατρικού πανηγυριού, τον παρουσίασαν και πάλι ενώπιον του ηγεμόνα ο οποίος τον κατηγόρησε για εξύβριση των θεών και μάλιστα μπροστά του και για λιποταξία. Ο Άγιος αποδέχθηκε τις κατηγορίες χωρὶς δισταγμό.

     Ο Πύρρος, ευλαβούμενος στην αρχή την ηλικία και την ευκοσμία του, προσπάθησε με λόγια και υποσχέσεις αλλά και με απειλὲς στη συνέχεια, να τον αποσπάσει απὸ την πίστη του Χριστού. Όταν οι προσπάθειές του προσέκρουσαν στη σταθερὴ άρνηση του Αγίου, διέταξε να τον υποβάλουν σε ανυπόφορα βασανιστήρια. Οι δήμιοι τον μαστίγωσαν τόσο πολὺ, ώστε άλλαξαν δυὸ και τρεις φορὲς οι μαστιγωτές του. Τον κρέμασαν και τον  έγδερναν μέχρι που άρχισαν να φαίνονται τα εσωτερικά όργανα του Αγίου. Έπειτα, σα να μην έφθαναν αυτά, έτριβαν το καταπληγωμένο του σώμα με τρίχινο ύφασμα και στο τέλος τον έσερναν γυμνό και κατακρεουργημένο πάνω σε μεταλλικά αγκάθια. Όλα τα υπέμενε με γενναιότητα και καρτεροψυχία ο Άγιος. Μάλιστα, την ώρα του μαρτυρίου, κάποιοι παλιοὶ συστρατιώτες του τον προέτρεπαν να θυσιάσει στα είδωλα λέγοντας ότι ο Θεός του θα τον δικαιολογήσει βλέποντας τα βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλλαν. Ο Άγιος αρνήθηκε αποφασιστικά.

   Ο ηγεμόνας, θαυμάζοντας από τη μια την ευστοχία και την σοφία των απαντήσεων του Μάρτυρα, αλλά και  απελπισμένος από την άλλη, διέταξε να τον αποκεφαλίσουν. Βαδίζοντας προς τον τόπο της εκτέλεσης ο Άγιος πρόλαβε να ζητήσει από κάποιους κρυπτοχριστιανοὺς να μεταφέρουν το λείψανό του στην Αίγυπτο.

    Ο αποκεφαλισμός του έγινε την 11η Νοεμβρίου στις αρχὲς του 4ου αι. μ.Χ. και έτσι η ψυχή του πέταξε χαρούμενη προς το Σωτήρα Χριστό τον οποίο τόσο επόθησε ο Άγιος και για τον οποίο θυσιάσθηκε. Οι δήμιοι άναψαν φωτιά για να κάψουν το σώμα του.  Ό,τι κατάφεραν οι χριστιανοί να περισώσουν από την πυρά το μετέφεραν στην Αίγυπτο και το  έθαψαν κοντά στην Μαρεώτιδα λίμνη, νοτιοδυτικά της Αλεξάνδρειας.  Στο σημείο εκείνο σταμάτησε, κατά την παράδοση, η καμήλα που μετέφερε τα λείψανα αρνούμενη πεισματικά να προχωρήσει. Έτσι οι χριστιανοί κατάλαβαν ότι ήταν θέλημα Θεού να ενταφιασθούν εκεί τα λείψανα του Αγίου.  Η περιοχή του τάφου πολὺ σύντομα εξελίχθηκε σε προσκυνηματικὸ – λατρευτικό κέντρο.

    Ο Μέγας Κωνσταντίνος, όταν ήταν Πατριάρχης Αλεξανδρείας ο Μέγας Αθανάσιος, ανήγειρε ναό πάνω στον τάφο του Αγίου. Σε λίγα χρόνια δημιουργήθηκε εκεί εκτεταμένο κτιριακό συγκρότημα το οποίο περιελάμβανε δύο ναούς, μοναστήρι, ξενώνες και άλλες εγκαταστάσεις. Σύντομα ο τάφος του έγινε τόπος προσκυνήματος και πολλοὶ μετέβαιναν εκεί για να θεραπευθούν από την ελονοσία παίρνοντας το θαυματουργό νερό από την  πηγή του.

    Το 1942, κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι υπό τον Ρόμμελ δυνάμεις του Άξονα στην Αφρική είχαν καταφέρει να προελάσουν τόσο, ώστε να είναι ορατός ο κίνδυνος να φθάσουν στη Διώρυγα του Σουέζ. Στην περιοχή του Ελ Αλαμέιν  (αραβική παραφθορά του ονόματος του Αγίου Μηνά), όπου βρίσκονταν τα ερείπια ναού του Αγίου Μηνά και ίσως και ο  τάφος του, οι αντίπαλες δυνάμεις προετοιμάζονταν για την αποφασιστική σύγκρουση η οποία θα έκρινε το αν οι σύμμαχοι θα κατάφερναν να παραμείνουν στην Αφρική.  Μεταξὺ των συμμαχικών στρατευμάτων βρισκόταν και ελληνική στρατιωτική δύναμη, η οποία πήρε μέρος στη μάχη. Ένα από τα βράδια εκείνα, πολλοὶ στρατιώτες είδαν τον Άγιο Μηνά να βγαίνει από τα ερείπια του ναού του οδηγώντας  ένα καραβάνι με καμήλες, όπως απεικονίζεται σε μία από τις παλιὲς αγιογραφίες του ναού του, και να  μπαίνει μέσα στο στρατόπεδο των εχθρικών δυνάμεων.  Η εμφάνιση αυτή κατατρόμαξε τους Γερμανοὺς και υπονόμευσε καίρια το ηθικό τους, πράγμα που συνέβαλε καθοριστικά στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων.  Σε ανταπόδοση αυτής της ευεργεσίας του Αγίου παραχωρήθηκε στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ο τόπος εκείνος και ξανακτίσθηκε ο ναός καθώς και μοναστήρι του Αγίου Μηνά.

    Το 2ο αιώνα μ.Χ. κατά την ίδια ημέρα της θανάτωσης του Αγίου Μηνά, ο Άγιος Βίκτωρ γδάρθηκε ζωντανός από τους ειδωλολάτρες και τον 3ο αιώνα μ.Χ. ο Άγιος Βικέντιος πέθανε έπειτα από σταύρωση και εξάρθρωση των μελών στην οποία τον υπέβαλαν οι βασανιστές του. Τιμώνται λοιπόν και εορτάζονται μαζὶ με τον Άγιο Μηνά την 11η  Νοεμβρίου.[1]









[1] 1. Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τόμος 11ος, μην. Νοέμβριος, έκδοσις 5η, υπό του Επισκόπου Οινόης Ματθαίου Λαγγή, Αθήναι, 1996
2. Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, διασκευή εκ του Γαλλικού: Ξενοφών Κομνηνός, τόμος 3ος, Νοέμβριος, Ίνδικτος, Αθήναι, 2004
3. Γεώργιος Β. Μαυρομάτης: Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Μηνάς ο Αιγύπτιος, Ιερόν Ησυχαστήριον Αγίου Μηνά, Βίγλα, Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας, Άγιον Όρος, 1998
4. Ιερομόναχος Αντώνιος: Αγιορείτες Πατέρες του ΙΘ΄ αιώνος, τόμος Ε΄, Ίνδικτος, Αθήναι, 2005
5. Γέρων Παϊσιος Αγιορείτης: Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης 1809-1886, Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 6η έκδοση, 2001



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου